ΞΕΝΟΦΩΝ

 

 ΞΕΝΟΦΩΝ

Αθηναίος ιστορικός και φιλοσοφικός συγγραφέας. Γεννήθηκε το 430 και πέθανε το 354 π.Χ. Ήταν μαθητής του Σωκράτη και του ρήτορα Προδίκου. Το 401 πήρε μέρος στην εκστρατεία του Κύρου του νεότερου εναντίον του αδερφού του Αρταξέρξη. Μετά τη μάχη στα Κούναξα και τη σφαγή των Ελλήνων αξιωματικών εκλέχθηκε από τους μυρίους Έλληνες μισθοφόρους ένας από τους τέσσερις αρχηγούς που οδήγησαν αυτούς στο Βυζάντιο.

Επειδή  ήταν φίλος των Σπαρτιατών εξορίστηκε από τους Αθηναίους και πήγε στη Σπάρτη, όπου παρακολούθησε τον Αγησίλαο στην εκστρατεία του εναντίον των Περσών. Τα σπουδαιότερα έργα του Ξενοφώντα είναι η «Κύρου Ανάβασις» όπου περιγράφει την εκστρατεία του Κύρου και την κάθοδο των μυρίων, τα «Ελληνικά» όπου το πρώτο μέρος αποτελεί συνέχεια του έργου του Θουκυδίδη, ως το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου ενώ το δεύτερο είναι η ιστορία της Ελλάδας και ιδιαίτερα της Σπάρτης ως τη μάχη της Μαντίνειας, η «Λακεδαιμονίων πολιτεία», «Απομνημονεύματα Σωκράτους» κ.ά. Τα έργα του Ξενοφώντα διακρίνονται για τη σαφήνεια και τη λεπτότητα της περιγραφής τη γλαφυρότητα της γλώσσας και την παραστατικότητα στην αφήγηση. Οι αρχαίοι τα εκτιμούσαν ιδιαίτερα και ονόμαζαν τον Ξενοφώντα «Αττική μέλισσα». Ακόμα διακρίνει το έργο του βαθύτατο θρησκευτικό αίσθημα και πίστη στο θείο. Συνδέει το θείο με την ιστορική πορεία των γεγονότων. Γενικά, τα έργα του Ξενοφώντα χωρίς να έχουν ούτε το βάθος των νοημάτων και την ιστορική ακρίβεια του Θουκυδίδη, ούτε τη φιλοσοφική σκέψη του Πλάτωνα, παρόλα αυτά φωτίζουν πολλές πλευρές από τη ζωή και την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας.
Τα ιστορικά έργα του Ξενοφώντα (Κύρου Ανάβασις, Ελληνικά) δε διακρίνονται για την αντικειμενικότητά τους στην περιγραφή των γεγονότων και για το βάθος των παρατηρήσεων πάνω σε θέματα πολιτικά. Αντίθετα, το γράψιμό του είναι απλό και αυθόρμητο, με παρεκβάσεις, που αναφέρονται συνήθως σε περιγραφές σκηνών, (π.χ. η άφιξη των Μυρίων στη θάλασσα), ή στην ανάλυση τεχνικών λεπτομερειών (παράταξη μάχης, εξοπλισμός). Οι κρίσεις για τα ιστορικά πρόσωπα δεν είναι πάντοτε αμερόληπτες (είναι θαυμαστής του βασιλιά των Λακεδαιμονίων Αγησίλαου και της Σπάρτης γενικά).
Στο έργο του «Κύρου παιδεία» ο Ξενοφώντας αναφέρεται στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του Κύρου, πρώτου μεγάλου βασιλιά των Περσών, που τον παρουσιάζει ως πρότυπο ανθρώπου και μονάρχη, σύμφωνα με τα σωκρατικά πρότυπα. Περιγράφει το παιδαγωγικό σύστημα που έκανε τον Κύρο ικανό να κυβερνά και να αγαπάται από τους λαούς της Περσικής αυτοκρατορίας. Ο σκοπός του έργου είναι ηθικός και παιδαγωγικός, και γι’ αυτό είχε μεγάλη επιτυχία στους συγχρόνους και στους νεώτερους του Ξενοφώντα, παρά τις ιστορικές ανακρίβειες που περιέχει. Στα φιλοσοφικά έργα του Ξενοφώντα κεντρικό πρόσωπο είναι ο Σωκράτης, του οποίου υπήρξε μαθητής. Στα «Απομνημονεύματα του Σωκράτους», ο Σωκράτης δεν εμφανίζεται ως φιλόσοφος, αλλά ως απλός δάσκαλος του λαού, που διδάσκει τους νέους περισσότερο με το παράδειγμά του παρά με τις συμβουλές τους. Κηρύσσει ότι σπουδαιότερα καθήκοντα του ανθρώπου είναι η ευγνωμοσύνη στους γονείς, η αγάπη στους αδερφούς, η πίστη στους φίλους και βάση κάθε αρετής είναι η ευσέβεια προς τους Θεούς. Το έργο έχει διαλογική μορφή, όπως και τα άλλα έργα του Ξενοφώντα που αναφέρονται στο Σωκράτη. Το «Συμπόσιο», όπως και το ανάλογο του Πλάτωνα, αναφέρεται στο γήινο και στον ουράνιο έρωτα. Είναι το μόνο έργο όπου ο Ξενοφώντας αναπτύσσει τη θεωρητική πλευρά της διδασκαλίας του Σωκράτη, ενώ συνήθως επιμένει στην πρακτική και ηθική πλευρά της. Ο «Οικονομικός» αναφέρεται στην οικιακή οικονομία και στην τέχνη της γεωργίας. Είναι έργο σημαντικό, γράφτηκε μετά το 401, όταν ο Ξενοφώντας έμενε εξόριστος στη Σκιλλούντα, για τη γνώση της ιδιωτικής ζωής στην αρχαία Ελλάδα. Στην «Απολογία του Σωκράτους» ο Ξενοφώντας πλέκει το εγκώμιο του δασκάλου του, που, ήρεμος μπροστά στους δικαστές, ανασκευάζει τις εναντίον του κατηγορίες για διαφθορά της νεότητας, περιφρόνηση των Θεών της πόλης και εισαγωγή ξένης λατρείας και, τελικά, δέχεται με αταραξία τη θανατική του καταδίκη. Στον Ξενοφώντα αποδίδονται από τους κριτικούς έργα όπως ο «Αγησίλαος» (360 π.χ.), πανηγυρικός λόγος προς τιμή του βασιλιά της Σπάρτης, και η «Λακεδαιμονίων πολιτεία», όπου επαινείται το σύνταγμα του Λυκούργου και η σύμφωνα με αυτό διακυβέρνηση της Σπάρτης(367 π.χ.)

Για τον μεγάλο φιλόλογο Ιωάννη Κακριδή

Ιανουάριος 2019.  Απώλεια για τα ελληνικά γράμματα, ο θάνατος του Φάνη Κακριδή, που απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλολόγους της χώρας μας μεταπολεμικά, που αφήνει πίσω του σημαντικό επιστημονικό έργο αλλά και το αποτύπωμα μιας ισχυρής προσωπικότητας που αγωνίστηκε μέσα από το έργο του και την προσωπική στάση ζωής για την κοινωνική πρόοδο και τη δημοκρατία, για τη μόρφωση των νέων ανθρώπων και την Παιδεία.

Ο Ιωάννης Κακριδής υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλολόγους της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο που οι μαθητές του επί πολλά χρόνια τον αποκαλούσαν «δάσκαλο»

Ο Φάνης Κακριδής δεν περιορίστηκε στην ακαδημαϊκή διδασκαλία και έρευνα. Ενδιαφέρθηκε για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής, ιδιαίτερα για το πρόβλημα των αναλυτικών προγραμμάτων και της ειδικής διδακτικής του αρχαίου κόσμου. Ξεχώριζε για την παρεμβατική του αρθρογραφία, το σπάνιο ήθος, καθώς και την ευαισθησία του ως προς τη χρήση της γλώσσας. Αγαπούσε πολύ τις παροιμίες και δήλωνε πιστός οπαδός της ομάδας του Πανιωνίου. Έλεγε συχνά, αστειευόμενος στους μαθητές των σχολείων που επισκεπτόταν, ότι, μεταξύ άλλων, ένιωθε περηφάνια που το 1948 ο Πανιώνιος έλαβε το «Κύπελλο Ήθους». Για εκείνον οι αθλητικές συζητήσεις ήταν ένας τρόπος προσέγγισης των νέων στα διάφορα σχολεία που τον καλούσαν για να συζητήσει μαζί τους. Ο λόγος του ήταν σαγηνευτικός, ακριβής και μετρημένος. Είχε ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ ενώ μαθητές και φοιτητές, πάντοτε, τον άκουγαν με προσήλωση. Κάποτε σε κάποιους μαθητές λυκείου σε μια επαρχιακή πόλη είχε πει: «Μόρφωση είναι αυτό που σου μένει όταν ξεχάσεις όλα όσα έμαθες στο σχολείο». Στην ίδια ομιλία είχε προσθέσει: «Όλη η γλωσσική διδασκαλία που τόσο σας βασανίζει είναι ένα εργαλείο και τίποτα παραπάνω. Δεν θαυμάζουμε τον αρχαίο κόσμο για τα ενρινόληκτα ρήματα, ούτε για τα είδη των υποθετικών λόγων. Θαυμάζουμε τον αρχαίο κόσμο ως ένα ισορροπημένο σύνολο, την αρχαία κοινωνία ως ένα θαυμάσιο υπόδειγμα με τις φωτεινές και τις σκοτεινές πλευρές της. Η αρχαία φράση χτίζεται πάνω σε ένα "μεν και δε". Αυτό σημαίνει ότι έχω δύο σκέψεις που δεν συμβιβάζονται αλλά μπορείτε εσείς να αποφασίσετε αν μπορούν να συνυπάρξουν. Εσείς, λοιπόν, οι υποψήφιοι φιλόλογοι θα έχετε τη δυνατότητα να πλησιάζετε, κι εγώ δεν έχω φτάσει στην κατανόηση του φαινομένου "μεν - δε". Ελπίζω να είστε μελετηροί όσοι πάτε για φιλολογία, θέλει διάβασμα αλλά δίνει φτερά».

«Τον διδάσκουμε τον αρχαίο ελληνικό κόσμο στα σχολεία μας· όμως τον διδάσκουμε κομματιασμένο: χωριστά η ιστορία του, χωριστά τα κείμενα, και πάλι, σε άλλη χρονιά και σε άλλες ώρες, ο Όμηρος, η τραγωδία, ο Ηρόδοτος, ο Αριστοφάνης. Δίκαια αναρωτιόμαστε αν οι μαθητές μας μπορούν με αυτά τα λιγοστά κομμάτια και θρύψαλα που τους δίνουμε να συνθέσουν μέσα τους μια συνολική εικόνα του αρχαίου κόσμου· και ακόμα πιο δύσκολα φανταζόμαστε πως τα καταφέρνουν αυτή η εικόνα να μην είναι στατική αλλά κινημένη, καθώς με τα γυρίσματα των καιρών ο αρχαιοελληνικός κόσμος άλλαζε πρόσωπα και εξελισσόταν. Για να συμπληρώσουμε λοιπόν τη διδασκαλία μας θα χρειαζόταν να προσφέρουμε, ας είναι και μόνο ως βιβλίο αναφοράς, μιαν ολοκληρωμένη εικόνα του αρχαίου κόσμου στην εξέλιξή του από τις πρώτες αρχές ως το τέλος. Εύκολο να το φανταστούμε, δύσκολο να γίνει· σχεδόν ακατόρθωτο, γιατί μαζί με τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες το βιβλίο θα έπρεπε να παρουσιάζει, παράλληλα και εξελικτικά, τη λογοτεχνία και τις επιστήμες, τις καλές τέχνες και την τεχνολογία, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία – όλα λίγο πολύ τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας.